Rozdział 1.

Emilia należała do osób, które uwielbiały długo spać. Dla niej wstawanie rano było zawsze katorgą. Była sobota, więc myślała, że pośpi przynajmniej do 10. Ale ktoś musiał jej w tym przeszkodzić. Po 8 zadzwoniła do niej Elena. Zaspana Emi odebrała po dłuższej chwili.

– Wiesz jak ja cię nienawidzę. – powiedziała na wstępie Nowicka.

– Nie przesadzaj. Wiem, że mnie kochasz. Dobra, nie po to dzwonię. – Emilia mimowolnie uśmiechnęła się na słowa przyjaciółki.

– Okay, kocham cię i nie potrafię się na ciebie długo gniewać. A teraz do rzeczy. Co jest takiego pilnego, że budzisz mnie w środku nocy. – Elena po słowach Polki zaśmiała się.

– Jest po 8, więc nie jest noc. Ty i te twoje humorki. Wstawaj. Wiem, że miałaś przyjść dopiero popołudniu. Ale pan psycholog chciał byś podjechała do Pencheva. – oznajmiła Włoszka. Dziewczyny tak nazwały Marco Pazzi, psychologa klubu siatkarskiego.

– A niby po co. Nie jestem żadną niańką, tych niezdar. – Emilia była niezadowolona i wiedziała, że dzisiejszy dzień będzie dla niej najgorszy. Nie była zadowolona z praktyk, to jeszcze będzie musiała zajmować się Bułgarem.

– Okay. Rozmawiając dalej z tobą o tym, wiem że będziesz krzyczeć. Więc kończę. Wyślę ci szczegóły smsem i widzimy się na hali. Pa. – młodsza dziewczyna szybko się rozłączyła. Chwilę później panna Casella przysłała wiadomość. Nowicka miała pojechać po Pencheva, zabrać go na halę i później z nim porozmawiać. 

„Tak. Przecież któryś z jego kolegów mógłby go zabrać, a nie ja. A mogłabym z nim porozmawiać na miejscu.” – pomyślała. 

Wstała z niechęcią z łóżka. Wzięła szybki prysznic na rozbudzenie. Ubrała spodnie jeansowe, i swoją ulubioną bluzę z kapturem z nadrukiem ulubionego zespołu Hollywood Undead, którą dostała od swojego taty.

Tęskniła za nim. Od rozstania ich rodziców rzadko spędzała z nim czas. Kiedy była jeszcze niepełnoletnia spędzała wakacje i każde święta w Bułgarii. Ale kiedy wyjechała do Włoch i zaczęła studia, coraz to mniej spędzała czasu z tatą.

Udała się jeszcze do kuchni. Wyjęła z szafki etui z insuliną. Zaaplikowała sobie odpowiednią dawkę i schowała ponownie etui do szafki. W wieku 8 lat Emilia zachorowała na cukrzycę. Dla niej było to na początku trudne. Ale z czasem się przyzwyczaiła.

Spakowała do torby butelkę wody i jabłko, ubrała kurtkę i wyszła z mieszkania. Zamknęła drzwi na klucz i ruszyła do wyjścia z budynku.

*****

Kontuzja okazała się poważniejsza, która wykluczyła Chono na co najmniej tydzień z treningów. Był na siebie zły, że dopuścił do takiej sytuacji. Leżał na kanapie i patrzył pusto w telewizor. Od jakiegoś czasu miał myśli by na chwilę zawiesić karierę, a ta kontuzja bardziej go do tego pchała. Kochał siatkówkę, ale nie czuł już tej satysfakcji z gry. Uważał, że gra gorzej od swoich braci. Czuł się tym gorszym. Jego bracia grają dla reprezentacji i w dobrych klubach w podstawowym składzie, a on dopiero od dwóch lat reprezentuje kraj i to w kadrze B. A teraz niby trenuje w bardzo dobrym klubie, ale nie ma szans nawet zagrać jednego całego meczu, jedynie na krótką zmianę, gdzie od listopada wszedł tylko dwa razy.

Z zamyśleń wyrwał go dzwonek do drzwi. Powoli zwlekł się z zajmującego miejsca i pokuśtykał by otworzyć niezapowiedzianemu gościowi. Kiedy tylko znalazł się przy drzwiach, wyjrzał przez wizjer i zobaczył nie znaną mu dziewczynę. Po chwili otworzył nieznajomej drzwi.

– Tak? – zapytał. Emilia wywróciła oczami i wepchała się do środka.

– Ubierz się i jedziemy. – oznajmiła dziewczyna w ojczystym języku jej ojca i ruszyła w głąb mieszkania. Chono był zaskoczony zachowaniem Polki i wkurzony na nią.

– Po pierwsze, nie zaprosiłem pani do środka. Po drugie co pani tu robi i kim jest? – chłopak poszedł za nieproszonym gościem.

– Tak, tak. Nie mamy czasu. – odpowiedziała wymijająco. Bułgar popatrzył na nią złowrogo. Emilia westchnęła zrezygnowana. – Emilia. Zostałam zmuszona po ciebie przyjechać i zawieźć na halę. Nie jestem szczęśliwa z tego powodu, więc nie dyskutuj i ubieraj się, no chyba, że pojedziesz w samej koszulce i bieliźnie. – Penchev chciał coś jeszcze powiedzieć, ale Nowicka mu nie pozwoliła. Wiedział, że już nic nie wskóra i udał się do pokoju by się przebrać. Zirytowała go ta dziewczyna. Wprosiła się, nie jest u siebie to jeszcze rządzi się jakby była. Wiedział, że przyjaciółmi to oni nie zostaną. Emilia miała takie samo zdanie co rozgrywający.

Dziewczyna niecierpliwiła się. Chodziła w kółko po pomieszczeniu. Czas się jej dłużył czekając bezczynnie na młodego Pencheva. Chwilę później usłyszała dzwoniący telefon chłopaka. Podeszła do stolika gdzie znajdowała się rzecz. Zobaczyła informacje, że dzwoni Rozi i zdjęcie chłopaka bardzo podobnego do rozgrywającego. Pomyślała, że to może być jego brat. Nie myśląc wzięła telefon i odebrała.

– Cześć brat. – odezwał się Rozalin.

– Cześć. To nie twój brat. Zaraz ci go dam do telefony. – młodszy z bliźniaków był zaskoczony, że odebrała dziewczyna. Nie spodziewał się tego po bracie. Emilka od razu ruszyła w stronę pokoju Chono.

– Roza do ciebie dzwoni. – powiedziała, gdy pojawiła się w sypiali. Zastała chłopaka w ręczniku, stojącego przed szafą. Przemknęło jej przez myśl, że chłopak jest przystojny. Chono odwrócił się do niej i zabrał szybko swoją własność. Od razu było widać, że nie lubi dziewczyny. – Nie patrz tak na mnie. – gdyby wzrok mógł zabijać to na pewno Emilia byłaby już martwa. Domyślała się, że będzie miała z nim trudno współpracować. – Jadłeś śniadanie? – zapytała, na co chłopak zaprzeczył. – Okay. To dla mnie dobrze, bo także nie jadłam. Więc gdy już będziesz gotowy, to podjedziemy do najlepszej cukiernio-kawiarni w Modenie, na pyszne rogaliki i gorącą czekoladę. – oznajmiła i wyszła z pomieszczenia.

Brunet miał ochotę ją ukatrupić. Nie lubił takich ludzi. Poznali się zaledwie paręnaście minut temu, a Emilia czuła się jak siebie, co irytowało Chono. Kiedy się ocknął, przyłożył telefon do ucha i przywitał się z bliźniakiem. Starszy z bliźniaków nie miał czasu rozmawiać, wiec umówili się na wieczór. Pożegnali się i Chono się rozłączył. Ubrał się w spodnie dresowe, czarny podkoszulek i niebieską bluzę z kapturem. Gotowy wyszedł z sypialni i ruszył do salonu. 

Panna Nowicka patrzyła przez okno i myślała o praktyce. Była ciekawa jak wytrzyma z tymi baranami i czy oni wytrzymają z nią.

– Możemy jechać. – odezwał się, czym wyrwał z zamyśleń młodszą dziewczynę.

– Dobrze. – uśmiechnęła się do niego. Ubrali kurtki, chłopak wziął jeszcze kule i wyszli z mieszkania. Penchev zamknął mieszkanie na klucz i ruszyli do wyjścia.

*****

Jechali w milczeniu. Starszy chłopak czuł się przy dziewczynie dziwnie. Ale zaintrygowała go swoim zachowaniem. Zatrzymała samochód na parkingu przed cukiernio-kawiarnię.

– Zaraz wracam. – oznajmiła i wysiadła z pojazdu. Chłopak pokręciła głową z dezaprobatą i czekał na nią z cierpliwością.

Uśmiechnięta dziewczyna weszła do dobrze znanej cukiernio-kawiarni, gdzie praktycznie codziennie rano kupowała przepyszne rogaliki.

– Dzień dobry. – przywitała się z właścicielką.

– A dzień dobry. – starsza pani się uśmiechnęła na widok stałej klientki. – To co zawsze. – kobieta bardziej stwierdziła niż zapytała.

– Tak. Tylko, że dziś poproszę 5 rogalików i dwie gorące czekolady. – powiedziała. Sprzedawczyni uśmiechnęła się szczerze i wzięła się za robienie czekolady. 5 minut później Emi otrzymała zamówienie, zapłaciła za nie i wróciła do samochodu. – Trzymaj. – dała Chono reklamówkę z rogalikami i kubek z gorącą czekoladą. Chłopak wyjął portfel i chciał oddać dziewczynie pieniądze. – Daj spokój. Nie musisz mi zwracać. Ja stawiałam, ja płaciłam. – powiedziała i się do niego szczerze uśmiechnęła.

– Dzięki. – Penchev także się uśmiechnął. Nowicka wzięła jednego rogalika i zaczęła jeść, Bułgar uczynił to samo. – Dobre. – powiedział po spróbowaniu.

– Cieszy mnie to. Mówiłam, że to jest pyszne. – Polka była zadowolona z takiego obrotu sprawy. – A jeszcze mnie nie przeprosiłeś. Nie ładnie się zachowałeś. Oj nie ładnie. – powiedziała po zjedzeniu pierwszego rogalika. Chwilę później wzięła drugiego. Rozgrywający dziwnie na nią popatrzył.

– Niby za co? To ty powinnaś mnie przeprosić za dzisiejsze zachowanie. – był zły na nią, ale powiedział to w miarę spokojnie, nie pokazując tego po sobie.

– Okay. Nie zachowałam się dziś rano fajnie. Mój błąd, przyznaję. Ale taka jestem i tego  nie zmienię. Przeproszę, ale najpierw ty musisz. – popatrzył na nią jak na jakąś wariatkę. Dziewczyna przewróciła oczami. – Wczoraj wylałeś na mnie kawę. Teraz moja ulubiona bluzka jest w koszu. – odpowiedziała. Przez chwilę zastanawiał się o czym dziewczyna mówi. Wrócił do wczorajszego dnia i przypomniał sobie, że rzeczywiście na kogoś wpadł. Nie spodziewał się, że to będzie właśnie ona.

– Dobra. Przepraszam. Miałem zły dzień i wtedy się spóźniłem. Jeszcze raz przepraszam. Jak przez to zniszczyłem ci bluzkę, to nie problem i ci ją odkupię. Jeszcze raz przepraszam.

– Przeprosiny przyjęte. Ja też przepraszam. Nie powinnam tak się zachować. Nie musisz mi odkupywać bluzki, to tylko ubranie. Jakoś to przeboleję. Proponuję zacząć od początku. Emilia. – powiedziała i wyciągnęła rękę w jego stronę. Chłopak się zaśmiał.

– Chono. – uścisnął jej dłoń.

Emilia dojadła swoje śniadanie, dopiła gorącą czekoladę, odpaliła samochód i włączyła się do ruchu.

*****

Na hali pojawili się parę minut przed 10. Penchev powolnym krokiem z kulami ruszył w stronę boiska, a panna Nowicka udała się do gabinetu psychologa. W pomieszczeniu byli już Pazzi i Elena.

– Cześć. – przywitała się z nimi.

– Hej. – odpowiedzieli. Emilia podeszła do przyjaciółki i pocałowała ją w policzek.

– Chyba nie jesteś zła na mnie, za to że cię obudziłam? – Polka odpowiedziała, że nie. Ale panna Casella za to będzie musiała zrobić kolację. 

Potem Marco wytłumaczył Nowickiej, że ma dziś zająć się Bułgarem, sama.

Pazzi wiedział, że dziewczyna jest świetna w swoim fachu i jej ufa. Domyślał się, że z młodym Penchevem jest coś nie tak. Bo ostatnio chłopak nie jest sobą. Chodzi smutny, często zamyślony. To nie był ten sam chłopak, którego poznał parę miesięcy temu. Dlatego postanowił by praktykantka porozmawiała, wysłuchała go. A potem coś z tym zrobią. Wytłumaczył o co chodzi z Penchevem. Obiecała, że postara się coś z niego wyciągnąć.

Elena i Marco wyszli, a Emilia rozgościła się wygodnie na fotelu i czekała na Chono. Chłopak parę minut później pojawił się. Usiadł naprzeciwko dziewczyny. Przez około 10 minut milczeli, patrząc sobie w oczy. Dziewczyna postanowiła się w końcu odezwać.

– Marco jak i twój trener martwią się o ciebie – zaczęła. – Co się dzieje? – w końcu zapytała go. Chłopak nie chciał nic powiedzieć. Emilia westchnęła. Młody mężczyzna przewrócił oczami. Nie chciał by ktoś wtrącał się w jego sprawy, a w szczególności obca osoba.

 – Nie powinno cię to interesować. To moje życie. – powiedział opryskliwie. Dziewczynę bardzo zaskoczyło jego zachowanie. Nie spodziewała się tego po nim.

Po przez zachowanie chłopaka, Nowicka uważała, że coś jest nie tak. Obiecała sobie, że postara mu się pomóc.

– Dobra. Może inaczej – próbowała jakoś wybrnąć z niemiłej sytuacji. – Ja opowiem o sobie, a potem ty. Okay. – zaproponowała. – Powiem o jakimś jednym zdarzeniu z swojego życia, o jakiejś ciekawostce z mojego życia. A potem ty powiesz co cię dręczy. Nie musisz od razu o wszystkim mówić. Wszystko po kolei. – chłopak po chwili niechętnie się zgodził. Dziewczyna w głębi ducha odetchnęła z ulgą. – Nigdy się nie dogadywałam się z mamą. Mama zawsze miała pretensję do mnie o to, że zniszczyłam jej karierę modelki. Miała 19 lat jak mnie urodziła. Teraz ty. – Chono zastanawiał się co może powiedzieć, a co przemilczeć.

– Może twoja mama nie ma pretensji. Może inaczej okazuje ci miłość. Tak na swój sposób. – dziewczyna zaśmiała się. Dobrze wiedziała jaka jest jej mama i wiedziała, ze jej nigdy nie kochała. Ale uśmiechnęła się na te słowa. – Dobra. Umowa to umowa. Ostatnio jestem niezadowolony ze swojej gry. Według mnie jestem tym gorszym bratem. Kocham swoich braci, ale czasem im zazdroszczę. Niko i Rozi są naprawdę świetni. Grają w dobrych klubach, reprezentują nasz kraj. A ja ledwo co teraz dostałem się do kadry B i gram na wypożyczeniu. Czasami mam już tego dość. Dobra. Teraz twoja kolej. – zakończył.

– Odkąd pamiętam zawsze chodziłam z rodzicielką na konkursy piękności, czy tego typu imprezy. Mój tata powiedział, że jak tylko zaczęłam chodzić to mama zrobiła ze mnie dziecięcą modelkę. Jako dziecko na początku to lubiłam, ale z czasem przestało mi się to podobać. Przez to dużo kłóciłam się z nią. Na początku nie potrafiłam się jej przeciwstawić, ale z czasem to się zmieniło. Dobra, teraz twoja kolej.

– Ostatnio czuję się samotny. Niby spotykam się z kumplami z klubu, ale to mi nie wystarcza. Teraz ty.

– Byłam zła na rodziców kiedy oznajmili mi, że się rozwodzą. Miałam wtedy dziewięć lat. Ale z czasem zrozumiałam, że mój tata cierpi będąc z moją matką. Sama chciałam potem zamieszkać z ojcem, ale mama tak namieszała, że sąd nie orzekł opieki na de mną tacie. Miałam spędzać z nim tylko wszystkie święta  i wakacje.

– Nie potrafię zaufać żadnej kobiecie. Oprócz mojej mamie. Dwa lata temu rozstałem się z dziewczyną i to w niemiłej atmosferze, która mnie zdradziła. Od tamtej pory unikam związków. Teraz ty.

– Mama tylko raz w życiu mnie uderzyła. Rodzice byli w trakcie rozwodu, a ja miałam zostać przesłuchana dzień przed rozprawą z orzeczeniem o opiekę nade mną. To było dwa dni przed. Kłóciłyśmy się i powiedziałam, że ją nienawidzę i chcę zamieszkać z tatą. Wtedy spoliczkowała mnie, oberwałam tak mocno, że się przewróciłam i upadłam na szklany stół. Szkło z rozwalonego stołu głęboko wbiło mi się w plecy. Lekarze powiedzieli, że miałam wtedy dużo szczęścia. Skończyło się na niewielkiej utracie krwi i paru szwach. Teraz ma tylko blizny. Dobra, teraz ty i na dziś zakończymy. – zakończyła. 

Nie chciała więcej już mówić o swoim życiu. Miała parę sytuacji o których było jej ciężko mówić. Wiedzieli o niej tylko najbliżsi i jej psycholog. I tak bardzo dużo powiedziała chłopakowi.

– Okay. Mnie to pasuje. Od jakiegoś czasu tak jak mówiłem, czuję się samotny. Czuję, że brakuję mi dziewczyny. Chciałbym by ktoś mógł mnie przytulić, czy nawet z kimś pogadać. Mieć tą świadomość, że ktoś po treningu, przegranym czy wygranym meczu będzie na mnie czekać. Ale nie potrafię już żadnej dziewczynie zaufać. Tyle. Koniec. – chłopak także zakończył. Dzięki tej rozmowie trochę mu ulżyło, że w końcu to wyrzucił z siebie.

– A widzisz, mnie zaufałeś. A to progres. – Emilia zaśmiała się i posłała szczery uśmiech w stronę swojego rozmówcy.

Chwilę później dziewczyna zaproponowała by poszli na halę. Penchev się zgodził i wyszli z pomieszczenia. Ruszyli w stronę boiska. Siatkarze ćwiczyli, a Chono tego trochę brakowało. Niby myślał o zawieszeniu, ale kochał grać. To była jego pasja i praca. I wiedział, że podjęcie jakiejkolwiek decyzji o dalszej grze będzie dla niego ciężkie.

– Chodźmy na trybuny. – zaproponowała Polka. Bułgar zgodził się bez żadnego zastanowienia się. Ruszyli na samą górę. Usiedli w ostatnim rzędzie. Przez pewien czas milczeli i przyglądali się trenującym siatkarzom.

Nowicka kątem oka zauważyła, że jej towarzysz patrzy z tęsknotą na boisko. Polubiła chłopaka i za wszelką cenę obiecała sobie, że mu pomoże.  I może na początku ich pierwsze spotkanie nie należało tych najmilszych. To nie chciała by chłopak się poddawał.

 – Wiem, że ta kontuzja cię jeszcze bardziej zdołowała. Ale też widzę, że tęsknisz za grą. Rozumiem co czujesz. Ale poddawanie się nie jest dobre. Powinieneś teraz to wszystko przemyśleć na spokojnie. Proponuję byś zrobił tabelę za i przeciw grze. To może ci w jakimś stopniu pomóc. Zastanów się i nie rezygnuj z tego co kochasz. Chciałam zostać psychologiem i za niedługo mogę nim zostać. Nie poddałam się, choć wiele razy próbowałam zrezygnować. Elena może to potwierdzić. Na początku studiów skonfliktowałam się z wykładowcą i wiele razy przez pana Accordiego chciałam zrezygnować. Ale się nie poddawałam i za parę miesięcy skończę studia i otrzymam upragniony dyplom. Nie wiem. Może pojedź do rodziny. Odpocznij, wylecz na spokojnie kontuzję. – powiedziała studentka.

Młody Bułgar analizował słowa swojej towarzyszki. Powoli docierały do niego jej słowa. Dziewczyna przeszła swoje w życiu i nie poddawała się. Chłopakowi bardzo zaimponowała swoją postawą. Z każdą spędzaną minutą z dziewczyną zmieniał o niej zdanie. Może i jest zwariowana, uparta i się nie poddaje. Ale da się ją lubić.

*****

Trening zakończył się jakieś pół godziny później. Przez ten czas towarzystwo siedzące na górze trybun siedziała cicho. Po słowach dziewczyny chłopak analizował i zastanawiał się nad jej słowami. A za to dziewczyna nie chciała mu przeszkadzać. Widziała, że się mocno nad tym zastanawia.

Przez ten czas Chono dobrze przemyślał wszystko i postanowił pojechać do rodziny. Może to mu trochę pomoże. Odpoczynek z dala od tego całego zgiełku. Zeszli z trybun. Umówili się, że Emilia odwiezie Pencheva do domu. Więc mają się spotkać przed wyjściem. Chono podszedł do trenera.

– Jak się czujesz? – zapytał starszy z Bułgarów.

– Trochę boli. – odpowiedział. – Trenerze, chciałbym na parę dni pojechać do Bułgarii. – obawiał się, że trener nie będzie go chciał puścić. Radostin westchnął.

– Może to i dobry pomysł. Odpoczniesz i zregenerujesz siły i wyleczysz kontuzje w domu. Zgoda, ale za tydzień w poniedziałek chcę cię tu widzieć i nie ma gadania. – Stoychev od razu się zgodził.

Młodszy Bułgar był zaskoczony, że trener bez żadnego gadania od razu pozwolił mu pojechać do rodziny. Ucieszył się i podziękował. Pożegnał się i ruszył do szatni.

– Cześć. – przywitał się z kolegami. Pogadali chwilę, chłopaki życzyli mu by szybko do  nich wrócił. Pożegnał się z nimi i ruszył w stronę wyjścia.

*****

Emilia od razu ruszyła do gabinetu Pazziego. Powiedziała o co chodzi z młodym Bułgarem. Podziękował jej za informację. Uzgodnili jeszcze parę rzeczy, psycholog dał jej jeszcze papiery swoich podopiecznych, by się z nimi zapoznała, pożegnali się i dziewczyna wyszła z pomieszczenia. Przed wyjściem jeszcze czekała na Pencheva. Chwilę później pojawił się chłopak.

– To co możemy już jechać? – zapytała. Chłopak pokiwał głową i ruszyli do wyjścia. Przepuścił dziewczynę w drzwiach i udali się do jej samochodu. Chwilę później Polka włączyła się do ruchu. Chono zaproponował obiad w ramach podziękowania za dzisiejszy dzień i przeprosiny za wczorajszy. Dziewczyna od razu się zgodziła. Penchev podał adres dziewczynie.

Piętnaście minut później Polka zaparkowała pod jedną z ulubionych restauracji Bułgara. Przez ten czas rozmawiali o wszystkim i o niczym. Niby znają się dopiero parę godzin, a już znaleźli nić porozumienia.

Weszli do środka i kelner zaprowadził ich do wolnego miejsca. Zamówili po spaghetti i czekali na posiłek.

– Fajny z ciebie chłopak. Nie martw się znajdziesz jeszcze dziewczynę, którą pokochasz i której będziesz ufał. Jesteś młody i przystojny. – powiedziała Emilia.

– Dzięki za miłe słowa. – szczerze się uśmiechnął. Chwilę później kelner przyniósł zamówione jedzenie.

– Pyszne. – zachwycała się Emi po spróbowaniu dania.

– Lubię tu przychodzić w wolnej chwili. Jest dobre jedzenie i miła atmosfera. – powiedział. Jedli w przyjemnej atmosferze, rozmawiali o czym się tylko dało i delektowali się smacznym posiłkiem. Po zjedzeniu, młody Bułgar zapłacił rachunek i ruszyli do auta.

Po 25 minutach byli pod blokiem starszego chłopaka. Chono podziękował dziewczynie, wymienili się numerami telefonu, pożegnał się z Polką, wysiadł z samochodu i ruszył w stronę budynku. Wszedł do środka i ruszył do windy. Chwilę później był już na 5 piętrze. Wysiadł z windy i ruszył w stronę mieszkania. Otworzył drzwi, wszedł, ściągnął kurtkę i buty. Udał się do sypialni, wziął laptop i położył się do łóżka. Po włączeniu urządzenia od razu wszedł na stronę lotniska i zarezerwował bilet do Bułgarii.

Resztę dnia spędził na wylegiwaniu się w łóżku i oglądaniu filmów, oraz wieczorem na rozmowie z bliźniakiem. Jak się później okazało Rozalin także jest w Bułgarii. Najmłodszy z braci przyjechał 3 dni temu na ponad tydzień. Chono bardzo się ucieszył. Tęsknił za nim i teraz będą mieć okazję spędzić z nim czas. Bo praktycznie od świąt się nie widzieli. A rozmowy przez czat to nie to samo co być obok siebie. Pogadać na żywo. Kolację zjadł około 19, a potem włączył sobie serial. Potem wziął szybki prysznic i po 22 poszedł spać.

*****

Emilia zaraz po przyjeździe do mieszkania zabrała się za dokumenty siatkarzy. Chciała się zapoznać jak najszybciej z ich papierami. A wieczorem poszła do Eleny na obiecaną kolację. Dziewczyna spędziła u przyjaciółki całą noc. Były same, bo chłopak Włoszki stwierdził, że nie będzie im przeszkadzać. Wieczór spędziły na oglądaniu filmów i plotkach. Od pewnego czasu nie miały czasu na takie wieczory. Miały dużo nauki, a i Elena chciała spędzać czas z chłopakiem. Poszły spać około drugiej.

____________________________________________

Witam z jedynką. 🙈🙈

Dziękuję za komentarze i wyświetlenia. 😍😍😘😘

Czekam na waszą opinię. 😁😁

To mój najdłuższy rozdział. 😏😏

Pozdrawiam. 😗😙😚😘😍 💙❤️💜💚